Hoe alles begon

Foto Unsplash

Ik begin het verhaal bij het begin. Bij mij begon mijn gevoel "anders" te zijn dan andere al van vroege leeftijd van mijn 7 a 8 jaar. Het begon allemaal met kleding. Ik herinner me nog dat ik jaloers was op mijn zus haar kleren. Ik dacht dat ik raar was dat ik dat gevoel had en dat ik de enige was die deze gedachten had. De jaloezie werd zo erg op een geven moment dat ik besloot om eens mijn zus haar kamer binnen te glippen wanneer ze niet thuis was en niemand me kon zien. Ik ging naar haar kamer en deed mijn zus haar kleren aan. Het gevoel dat ik had was geweldig ik voelde me zo gelukkig en vrij. Toch deed ik ze snel weer uit. ik was bang om betrapt te worden door mijn ouders en zus. Wat zouden ze doen als ze mij betrapte. Daar bleef ik aan denken. Ik bleef dit een enkele tijd doen dat was voor mij een moment van me heel gelukkig voelen.

Ik werd een keer betrapt door mijn zus. Ik was erg beschaamt, bang en verdrietig tegelijk. Gelukkig deed mijn zus er niet moeilijk of raar over en vertelde ze het niet aan mijn ouders wat ik deed. Ik begon het nu ook te doen met haar er bij. Op een dag begon ze zich hierover wel vragen te stellen. Ze vroeg of ik liever een meisje wilde zijn. Ik zij nee. Natuurlijk wilde ik het wel. Na deze gebeurtenis ben ik gestopt met de kleren van mijn zus aan te doen met of zonder haar er bij. Ik was te verlegen. Een hele tijd ging voorbij waar ik er niet meer aan dacht en dat ik me focuste op school. In het eerste middelbaar zaten jongens en meisjes gescheiden in het eerste jaar. Dit haalde natuurlijke deze oude gedachten weer naar boven. Ik hoopte dat ze zouden verdwijnen. Maar hoe erg ik probeerde om me af te lijden van deze gedachten het lukte niet ze bleven maar terug komen.

Op een vakantiedag zag ik dat mijn ouders naar een documentaire kijken. De documentaire ging over een man die naar vrouw veranderde. Dat gaf antwoord op mijn vragen. Ik ben niet de enige die dat hij liever een meisje wil zijn en het bestaat deze gevoelens kunnen echt. Nu ik wist wat het was en hoe het noemde begon ik het op te zoeken. Ik begon me meer en mee te herkennen in verhalen van mensen die ook deze gevoelens hadden. Ik voelde me minder en minder gelukkig voelen. Toch durfde ik er met niemand over praten. Dit duurde tot ik was afgestudeerd. Zo lang twijfelde ik. Ben Ik echt transgender? Kan het voorbij gaan? Als het voorbij kan gaan hoelang dan tegen dat het voorbij gaat?